سرزمین من...

هوا حسابی سرد شده. امیدوارم یهو دوباره گرم نشه چون من فردا می خوام لحافمو از بالای کمد دربیارم!  

تازگیا میزان شکایت های دوستام از اینکه چرا گوشیمو جواب نمی دم بسیار افزایش یافته. واقعا زیادی بهش بی اعتنا شدم. یادم میرتش. چی کار کنم خب.. سعی می کنم میس کالی اگه دیدم فوری زنگ بزنم.. اما خب گاهی آدمو همون ثانیه کار دارن نه یک ثانیه قبل و نه یک ثانیه بعد. 

...

دیشب توی پیاده روی خیابون ولیعصر راه می رفتم و نم بارونی می اومد و زیر لب به من بگو بی وفا حالا یار که هستی رو زمزمه می کردم و مامان هر 5 ثانیه یک بار می گفت که از زیر طاقی برو خیس نشی (دقیقا تایم گرفتم!!). شام پارادیزو خورده بودیم و بابا جو داده بود که خیلی بالا پارک کردیم اما اصنم بالا نبود.. چون سرمو که بلند کردم، بانک صنعت و معدن رو دیدم و اوووووووه مغزم رفت روزای قدیم و خاطرات و از این جور جاها که بی خیال.. امروز هم چایی دااااااغ می خوردم زیر پتو و دِ ودینگ دِیت رو می دیدم و کلی هم تست زدم امروز (حدود 80 تا). 

الان بازم حسابی سردمه. دارم با این آهنگ دریا داد ور خوشی م کنم از بس قشنگه. و منو یاد یکی از سحر های ماه رمضون می اندازه که 2 دقیقه مونده بود به اذان و ما پا شده بودیم و پنجره باز بود و باد خنکی می اومد و بوی بارون چند ساعت قبل و صدای دریا پیچیده بود توی خونه که سرزمینه من ن ن ن ن  ن ... خسته خسته از جفایی... سرزمین من ن ن ن ن ن ... بی سرود و بی صدایی.... و من دلم برای سرزمینم گرفته بود . . . 

همین.

القدس ُ مال خودتون!!!

دم در خونه توی ماشین که نشستیم مامان گفت میریم یه دوری می زنیم ببینیم فقط چه خبره. نشون به اون نشون که من هی می گفتم مامان می خوای برگردیم می گفت نه حالا یه کم دیگه وایسا!!!! 

خلاصه امروز کمی اغتشاش کردیم و بسی خوش گذشت. چون به برکت روز قدس (!!) نه از گاز اشک آور خبری بود و نه از باتوم. فقط نگاه های پر از خشم بود و به قول بقیه دندون قروچه! ما که فقط هفت تیر بودیم و بقیه ی جاها رو ندیدیم. اما با جرات می تونم بگم که هفت تیر یک پارچه سبز بود. پلیس های راهنمایی رانندگی کنار بنز ها و ون هاشون وایساده بودن مبهوت جمعیت بیشمار سبزها رو نگاه می کردن. یعنی اینجوری بگم که من هر چی نگاه می کردم انتهای جمعیت رو نمی دیدم کجاس... میگن تا دم بسیجیایی که دم دانشگاه سجاده پهن کرده بودن رسیده بودن سبزا. من که باور می کنم چون تا چشم کار می کرد سبز بود. پیر جوون میانسال. اصن محدوده ی سنی نداشت لامصب.   حدود ساعت 2 موتور سوار ها اومدن. اما باتوم نداشتن و فقط میون جمعیت ویراج می دادن و مردمو متفرق می کردن. منو مامان رفتیم توی یه کوچه پس کوچه که مامان شروع کرد یاداوری اینکه ا.خ (احمد خاتمی) گفته بوده سر ماجرای ندا که توی کوچه ی خلوت نمی کشند، دستگیر می کنند!!! 

دیگه حدود ساعت 2 بود که به اصرار من (!!!) برگشتیم. توی راه تمام قائم مقام و بخارست مردم بووووووق می زدن و وی نشون می دادن. 

ما اینیم ای دنیا! ما اینیم. من که یه مدت نا امید شده بودم با دیدن جمعیت امروز که فقط گوشه ی کوچیکی از کل جمعیتی بود که اومده بودن، حسابی کم آوردم. حالا این ا.ن هر چرتی می خواد بگه و هر کاری م یخواد بکنه. مهم اینه که ما بی شماریییییییییییییییییم.

حس خوشایند

طبق معمول که میشینم پای اینترنت، یک عالمه صفحه جلوم باز می کنم. صفحه باز کردنام که تموم می شه، برمیگردم بخونمشون می بینم یکی یکی نوشته که مشترک گرامی ال بل جیم بل. ناگهان یادم میاد که کجام و کیم و اینجا ایرانه. پوزخندی به ریش همه ی اونایی می زنم که زمان می ذارن، سایت ها رو پیدا می کنن، مطالبشونو می خونن، هزینه می کنن و فیلترشون می کنن. با یک کلیک، فیلتر شکنمو راه می ندازم. حالا در کسری از ثانیه با یه ریفرش زدن ناقابل، تمام اون صفحات فیلتر شده، از آنه منند. 

و چه حس خوشایندیست خندیدن به ریش کوتوله ها. 

در اینجاس که آدم می گه: عمو فیل ت ر چی بچرخ تا بچرخیم جناب!

سلام آقای نامجو...

سلام آقای محسن نامجو 

خودتان که خبر ندارید ولی تمام سالهای اولیه ی جوانی من و دوستانم با آهنگهای شما گذشت. اولین بار من بودم و نویسنده. آن موقع ها هنوز خیلی معروف نشده بودید. دموی آهنگ زمستانتان را برایش گذاشتم و گفتم این آدم رو می شناسی؟؟؟ نویسنده پکید و گفت که نه ه ه ه  ازت خوشم اومد توام محسن نامجو باز شدی؟؟؟ و آنجا بود که من اسمتان را یاد گرفتم. بعد ها چند و لاهه را دچار انقلابی کردید. در ذهنشان نابغه ی موسیقی ای بودید بی نظیر. به طوری که از ارادت چندین و چند ساله شان نسبت به جناب شهرام ناظری کاسته شد و به شما افزوده شد. اما ارادتی نه از جنس آن ارادتی که به ناظری داشتند. شما از خودمان بودید. لاهه که یک ته صدایی هم داشت گاهی با تار " چون است حال بستان ای باد نوبهاری"تان را می خواند و ما کیف می کردیم گاهی هم زلف بر باد مده یا واوو لیلی یا خیلی های دیگر. توجه دارید چه می خواهم بگویم؟؟؟ شما به تک تک لحظات من و دوستهایم نفوذ کرده بودید و در هر جایی که بودیم یک پس زمینه ای از صدای شما بود. شما یک جورهایی انگار یکی از همین رفقای اطراف بودید. یکی عین خودمان. توی همین شهر شلوغ و سرد و بی در و پیکر... 

تمام اینها را گفتم که بگویم، چند روز پیش وقتی شما را همراه با گلشیفته روی سن در ونیز دیدم، در یک کلیپ که دوستی با موبایلش گرفته بود و کیفیت خوبی هم نداشت، دلم گرفت... آن موهای بلند، آن ژست و دبدبه و کبکبه.... شما دیگر آن محسن نامجوی تمام آن سالهای قبل نبودید. دیگر هر کاری کردم حس نمی کردم که شما یکی از همین رفقای اطرافید... یک چیزی این وسط گم شده بود که تا همین الان که اینجا هستم نمی فهمم چی بود... با اینکه قبلا با تمام شعرهایتان حال می کردم، اما نمی دانم چرا این ریتم همممممش دلم می گیره، همممممش تنم اسیره فقط رفت روی اعصابم و .... 

حیف... کاش آدم می تونست از حسهاش هم بک آپ بگیره واسه روز مبادا آقای نامجو...

چرند

چه خبر؟؟؟ هیچ خبر؟؟؟ سانی هی میره جهاز چینون واسه سیسترش و من تن ها می رم کلاس. سحره دختره خوبیه. بیچاره یه بار عقد کرده طلاق گرفته. ولی واقعا بچه ی خوبیه. امیدوارم ارشد قبول شه. دیگه اینکه یه استاد داشتیم خیلی باحال بود بعدا راجبش می نویسم. بعد دیگه اینکه من امروز رفتم موسسه ی ماهان سرو گوشی آب بدم ببینم آزمون آزمایشی ها رو اینجا بدیم بهتره یا نه. جواب مثبت بود. دیگه اینکه کی بردم کثیف شده بیچاره. 

همین فعلا.

ماشین حساب مهندسی

گاهی فکر می کنم مگه ما چقدر زنده ایم؟ یعنی جدی می ارزه خیلی کار رو کردن؟؟ 

الان هم یاد ماشین حساب مهندسی ای هستم که نمی دونم واقعا استفاده ای ازش شد یا نه. 

سان میگه امشب برات شب سختیه باید تمرین کنی ببینی تسلیم هستی یا نه در برابرش. من اما بهش گفتم که من تسلیمم. اگه نبودم هزار تا کار دیگه کرده بودم. 

این تقویم رومیزی جلومه. و این شنبه ۱۴ شهریور هم هی خودنمایی می کنه. 

من اما دائم توی ذهنم تکرار می کنم که مهم نیست. مهم نیست مهم نیست. 

و در واقع انگار چیزی که مهم باشه برام قحطی ش اومده. 

...

چرت

من امروز یه عینک خریدم. 

به هر حال واقعه ی مهمی بود! 

... 

اه. اصن اومدم یه چیزی بنویسم پست قبلی بره پایین اما یه عالمه وقته نمی دونم چی بنویسم. 

... 

چی بنویسم؟ 

... 

آهان راستی پیراشکی هم درست کردم خیلی خوشمزه شد. دستمم سوخت با روغن داغ. نوک انگشتم یعنی سوخت. الانم یه کم درد می کنه... 

... 

خب خوشحالم که رو راست بودم و دلیل این پست رو اولش نوشتم. 

شب بخیر.

چند

الان یه عالمه وقته دارم با خودم صحبت می کنم که بچه بیا بنویس اینا که تو مغزته و اینقدر پشت گوش ننداز و اینا. اما بازم که این صفحه بازه من نمی تونم اونجور که باید و شاید به قول سانی دل به کار بدم.  

...

چیزی که باید بگم اینه که من "چند" رو بعد از تقریبا یک سال دیدم و چه دیدنی.... کلی باهاش حرف زدم. یعنی در واقع بعد از 7 ماه با یکی درباره ی اتفاقاتی که 7 ماه پیش افتاد حرف زدم. و تو چه دانی که وقتی من می گم 7 ماه یعنی دقیقا چقدر؟ 7 سال یا 7 قرن یا 7 تا چی اصن؟؟؟ بگذریم..  اولش که دیدمش اونقدر یهو کلی خوشحالی به قلبم هجوم آورد که اگه اینجا ایران نبود و منم این آدم نبودم پریده بودم بغلش و جیغ. اینو گفتم که عمق حسم وصف شه. اما خب اینکارو نکردم و تمام احساساتمو در قالب یه سلاااام چه طوری بهش نشون دادم و حسابی هم کارگر افتاد چون آخرش گفت که نتونسته اونجور که می خواسته باهام رفتار کنه (یعنی می خواسته بگیره بزندم به دلایل متعدد اما دلش نیومده) به هر حال اولش تبریک گفتم بهش به مناسبت دایی شدنش و اونم عکس یک عدد آرتینای کوچولوی لپوی خوش اخلاق بهم نشون داد که تا همین الان عاشقش موندم. بعد دیگه جدی شد و گیر داد که حرف بزن. دیگه شروع کردیم و یه عالمه وقت حرف می زدیم. جلوی در شمشیری بودیم اما نرفتیم توش و وقتی افطار هم شد رفت از توی سوپر برام آب پرتقال پاکبان خرید و دوست یعنی این که بعد از یه سال یادشه تو شیر دوست نداری و کیک خور هم نیستی... براش از همه چیز گفتم و واقعا برام جالب بود که خیلی چیزا رو می دونست و من فکر میکردم ازم اصلا خبری نداره. کلی هم نظریه های درست داده بود توی این مدت که من فقط دهنم باز می موند اما به روش نمی آوردم. 

خیلی حرفایی که اون آخرا به لاهه نزده بودم چون فکر می کردم نمی خوام ناراحتش کنم رو به چند گفتم و خیلی هاشو می گفت که من اینو خودم به لاهه گفته بودم... یعنی اگه فکر می کردم حرف زدن با این آدم اینقدر راحته و اینقدر می فهمه تو چی می گی خب زودتر می رفتم دیدنش..... و مثل همون ایام قدیم تندی و نرمی رو با هم داشت. یه جا می گفت اینجا گند زدی، افتضاح کردی و جای دیگه می گفت این کارت درست بود من قبلا هم گفته بودم... 

خیلی مسائلی که حتی سان و فر به خاطرش منو سرزنش کرده بودنو خیلی کول قبول داشت و این یعنی خیلی.... 

... توی دلم از عاطفه تشکر کردم که منو با این آدم آشنا کرد... حس زن میان سالی رو داشتم که دائم یاد جوونیاش می  کنه. منم دائم یاد 18 تا 22 سالگیم می کردم. عنفوان جوانی و خامی... . چقدر خوبه  که آدم وقتی خامه با کسایی آشنا شه که آدم باشن... بگذریم... 

دیدار واقعا خوبی بود.. آخرش اصلا دلم نمی خواست بره و من برگردم خونه. گفت دلم برات خیلی تنگ شده بود. من می خواستم همون جا بمونم چون توی این وانفسایی که هیچ کس نه میفهمه نه می خواد بفهمه اندوه مرا، پیدا کردن کسی که می فهمید غنیمتی بود که عقل حکم می کرد از دستش نده.  

امشب مسیج دادم براش که یاد دیشب بخیر. و جواب داد که یاد دیشب ها بخیر. 

هه ... اگه بخوام از خاطرات و دیوونه بازیهامون بگم 1000 تا وبلاگ لازمه... 

بگذریم... 

گذشت.. 

... 

پ.ن1: الان که یه بار نوشته مو خوندم می بینم فقط یه گزارش سرسری از اون چند ساعت اینجا نوشتم. اما واقعا توانایی شرح دادن بیشتر ازینو ندارم. این برای خودم نوشتم که بعدا که خوندم نگم اوووون همه اتفاقو توی این چند تا پاراگراف مگه می شه ادا کرد... 

پ.ن2: هیچ وقت هیچ کدوم از شعرای لاهه رو انتشار ندادم جایی. اما اینبار می خوام اینو بذارم... همیشه وقتی درس می خوند شعر به مغزی می اومد.... اینم پشت یکی از چک نویساشه... با چه خطی اونم... خب چمی دونسته که این نوشته موندگار می شه و بلا بلابلا....

سلام،بد نیستم. یعنی اگه نمیگفتی ماه رمضانه، یه احوالی نمیپرسیدی؟ 

لازم نیست بهانه ای که تو ذهنت داری بلند بگی که 

لازم نیست چیزی بگی،میتونی احوال بپرسی فقط، نترس کسی هم دچار توهم نمیشه 

تو از من ناراحت شی باید جوابمو بدی،اونقد غریبه نیستیم باهم. خودتم میدونی از کدوم جملت ناراحت شدم و میدونی یه حالت چطوره گفتن،پرسیدن حال یه دوست قدیمی نیست،و میدونی که حساسیتم بخاطر علاقمه 

ازاینکه گفتی گفتم ماه رمضانه. همون علاقه ای که باعث شد هیچی نگم. من زخم زبون زدم بهت؟ تازه بخاطرت شنیدم 

نمیخاد شرمنده باشی. بجای احوالپرسی تصنعی، در جریان احوال رفیقت باش 

من هستم، لازم نیست شما بگی، اگرم رودررو نبوده بخاطر حودت بوده 

غلط یا درستشو دفاع نمیکنم، ولی آره بخاطر خودت بود 

بریم پارادیزو؟ یا شمشیری 

سه شنبه خوبه؟ 

باشه، بگیر بخاب   

 .

فرداش:

.

مریم تو این 2شنبه میتونی؟ 

منم میتونم فک کنم 

خابت برد؟ بریم این 2شنبه؟ 

باشه، خوبه 

 . 

پ.ن: چند... بعد از هزار قرن. 

پ.ن2: جوابای خودمو ننوشتم... فقط حرفای اونه..

سیاست؟؟؟

دلم گرفته بد جوری هم گرفته. اونقدر که الان حسابی بغض دارم و نمی دونم چه کار کنم. از صبح تا دم افطار پارسه بودم و وقتی برگشتم و تصویر شهاب الدین طباطبایی توی تلویزیون بود که منو خشکوند سر جام. محمدرضا جلایی پور از اون پشت لبخند از روی لباش ترک نمی شد و دیگه آدرس وبلاگ فاطمه شمس رو نمی دم که برین بخونین و مثل من له شین. من یاد بچه ی این شهاب می افتم که لاهه دائما از شیرین زبونیاش و حرفای عجیبی که می زنه تعریف میکرد.  

یکی نیست بگه تو اصن چی کاره ای؟ من چی کاره م؟ من یه آدمم که با دیدن این صحنه ها قلبم از قلب یه آدمی که 70 سال سیگاری بودی مچاله تر می شه. من یه آدمم که متاسفانه تا حالا به ذهنمم نمی رسید که اینقدر راحت و مثل آب خوردن بشه تکلیف مردم رو با دین و ایمون یه سره کرد. و خاک بر سر اینایی که می خواستن تموم این سالها نماینده ی دین باشن واسه مردم. اه بازم که رسیدم به نفرین و لعنت... هی با خودم قرار می ذارم این حرفا جزو ادبیاتم نیان اما بازم نمی شه... 

اه اصن اینجا چقد سیاسی شده... 

حالا من هی بشینم تست بزنم و ریاضی بخونم و آمار و زبان و صد تا درس دیگه بکنم توی مغزم که چی بشه؟؟؟؟ که کسی بشم برای خودم؟ اینجا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ اینجا اونایی که برای خودشون کسی هستن الان زندانن یا گوشه ی عزلت. محمدرضا جلایی پور مگه رتبه ی اول کنکور نیس؟ ماکسیمم می خوام اون بشم دیگه؟؟؟؟ 

کاری کردن از زندگی سیریم آقا...........

او قول داده بود که لیلا نمی رود.....

او قول داده بود که لیلا نمی رود
مال من است بی من از اینجا نمی رود
او گفته بود آدم و حواش می شویم
سوگند خورده بود که فرداش می شویم
او قول داده بود که موسی رفیق ماست
عیسی شهود پاکی دامان ما دوتاست
ایوب را به خا طر ما آفریده است
کشتی نوح را طرف ما کشیده است
ترسی نداشتیم که از بت پرست ها
مردی تبر به دست فرستاد پیش ما
او قول داده بود فقط عاشق منی
علم منی شعور منی منطق منی
آخر خداست هر چه بخواهد چه خوب ، بد
بی اذن او که رود به دریا نمی رود

اما عجیب رود به دریا رسید و رفت
بر صورت زمخت زمین پا کشید و رفت
فردا رسیده است تو رفتی بدون من
حالا تویی که تشنه ترینی به خون من
فردا رسید آدم و حوا تمام شد
« لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد
لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد
دیگر تمام شد گل سرخم تمام شد »

موسی عصاش را سر ما ها شکست و رفت
با هر دو دست زد سرمان را شکست و رفت

وقتی که دید کار من و تو نمی شود
از روی عرشه نوح خودش را به خواب زد

ایوب بر خلاف همیشه عجول شد
آتش کشید در من و باران نزول شد

قوم یهود بود سراسر شلوغ بود
عیسی زبان گشود که لیلا دروغ بود

موسی عصای معجزه اش را غلاف کرد
دیشب خدا به ضعف خودش اعتراف کرد

دیگر خودم به جای خدا خالق توام
از این به بعد مثل خدا عاشق توام
اقراء به نام هر چه نمیدانی  ازغزل
لیلای من نگو که پشیمانی از غزل
اقراء به نام لیلی و مجنون که قرن هاست
تمثیل های واقعی اشتیاق ماست
لیلا تو اولین زن مبعوث عالمی
چشم حسود کور تو ناموس عالمی
از ابرها بخواه که باران بیاورند
حالا بلند شو همه ایمان بیاورند
از سرزمین ابرهه تا فیل می وزد
از روشنای چشم تو انجیل می وزد
حالا حجاز دامنه ی روسری توست
این سرزمین بچگی و مادری ی توست
با پیروان واقعی ات خالصانه باش
تبلیغ عشق کن غزلی عاشقانه باش
بیت المقدس تو همین چشمهای توست
عشق آفریدگار تو هست و خدای توست
دور خودت بچرخ و خودت را طواف کن
دور لبان صورتی ات اعتکاف کن
لبیک لا شریک لبت جز من و خودت
لبیک لا شریک لبت جز من و خودت
لبیک لا . . . 

حسین پارسا  

پ.ن: یاد قدیما بخیر...

ماجرای من و سوسکه

نه من فقط می خوام بدونم وقتی ساعت یکه نصفه شبه و داری خوش خوشان می ری توی آشپزخونه انگور بیاری بخوری، یهو یه سوسک گنده می بینی وسط آشپزخونه. چی کار می تونی بکنی؟ من این سری کارها رو انجام دادم: 

1- به این فکر کردم که بابا که گفته سم ریخته توی چاه ها و پس این از کجا اومده؟ 

2- اگه از توی چاه نیومده پس حتما از راه هواکشه آشپزخونه اومده. 

3- حالا چی کار کنم؟ یکیو صدا کنم بیاد هندلش کنه. 

4- الان که همه خوابن که... 

5- خودم؟؟؟؟؟؟ هرگز! 

6- در آشپزخونه رو ببندم یه وقت نیاد تو زندگیمون حالا. 

7- جلوی در یه مانع فیزیکی قرار داره و سوسک عزیر هم با در فاصله ی چندانی نداره... 

8- مریم مانع فیزیکی رو سریع بردار و درو ببند. تو می تونی... 

9- مریم تو می تونی اینقدر دست دست نکن الان راه می افته ها.... 

10- مانع فیزیکی رو با مصیبت برداشتم. هیپ هیپ هورا. 

11- درو بستم. 

12- یادم افتاد اون یکی در اشپزخونه که به سمت اتاقی که خواهرم توش خوابه راه داره باز مونده. 

13- وجدان درد گرفتم که نکنه سوسکه بره تو اتاق خواهرم. 

14- دوباره درو باز کنم برم اون یکی درو ببندم؟؟؟؟؟؟؟ عمرا. 

15- از خدای مهربون خواستم که با قدرت بی انتهای خودش کاری کنه که سوسکه نره توی اتاق خواهرم و بی خیال انگور شده به سمت اتاقم برگشتم.

16- پایان ماجرا. 

.... 

کمی بعد

الان یه کم گذشته و من سعی کردم خودمو با زیرو رو کردن این نقاشیا آروم کنم. آتشزاد نقاشی که با طرح های محوش معروفه. و من این بار یکی از طرح های اونو واسه کشیدن انتخاب کردم. و خانوم گوهریان هم استقبال کرد. راستی اینو گفتم که چقدر این هفته با خانوم گوهریان خوش گذشت؟ من واقعا شیفته شم. 

بگذریم. من الان کمی آروم ترم و فکر می کنم که آدم واقعا نباید نا امید بشه و از این حرفا بزنه. بلکه هنر اینه که زندگیه خودتو داشته باشی هر جور که می تونی کاراتو پیش ببری و زنده گی کنی. حالا چه ا.ن سایه ی شومشو انداخته باشه روی آینده ت چه نه... 

...

نام این پست، انرژی منفی می باشد.

هربار این صفحه رو باز می کنم دلم می گیره حسااااابی. این دختر رو دورادور می شناسم و رسما دست و پا زدنشو دارم حس می کنم. یک عالمه وقته دارم فکر می کنم که چه کلمه ای برای این جانی ها می شه به کار برد؟ و باز هم چیزی در خور به ذهنم نمی رسه. تو این نوشته ش نوشته که "تمام نگرانی‌ام برای بازگشتن از این است که به اهرم فشاری برای اعتراف‌گیری از همسرم دچار شوم." و حالا دیگه معنی این حرف رو کاملا درک میکنیم. و پیش خودم می گم که همسرش حتی شاید خوشحاله که اون ایران نیس.. 

بازم می رسم به حرفی که بار ها گفته م. این مدل نفرتی که ما این گوشه ی دنیا داریم تجربه می کنیم رو هیچ آدم دیگه نجربه نمی کنه... دیگه حالم از حرفای امیدوار کننده و منحرف کننده به هم می خوره چرا که این عمر و روح و روان منه که داره نابود می شه. 

توی تمام وبلاگا هم اگه دقت کنیم می بینیم که اونایی که خارج از کشورن هنوز امیدوارن و با اشتیاق پیگیری م یکنن. اما ما داخلیا، دیگه آتیشمون خوابیده یا بهتر بگم نا و توانی واسه حتی فکر کردن به ادامه نداریم. 

شاید زیادی دارم تند می رم و جو ِ منفی می دم. اما خب اینا حس هاییه که الان دارم و واقعیت هاییه که دارم می بینم... 

دل خسته ام از عالم دل بسته ام به ساقی 

صبرم زیاده اما عمری نمونده باقی
صبرم زیاده اما عمری نمونده باقی 
انگار تموم دنیا بسته است به تار مویی
برای این زمونه نمونده آبرویی