حوصله کن ری را ... خواهیم رفت. اما خاطرت باشد ... همیشه این تویی که می روی، همیشه این منم که می مانم ...

 

 

بام تهران ... تهران غرق دود ... غرق سیاهی ... تا چشم کار می کنه غبار خستگی ... خستگیه ساعت 5 بعد از ظهر ... ساعت 5 بعد از ظهر یک روز گرم تابستانی ... یک روز گرم ِ پر از نمی دانم ِ تابستانی ...

یک  ...  روز  ِ  ... گرم  ِ  ... پر  ... از ... نمی دانم  ِ  ... تابستانی  ...

 

...

نشستیم کلی کتاب من   ِ او رو تحلیل کردیم! تیکه تیکه ش کردیم. من یکی دیگه نکته ای راجعبش به ذهنم نرسید که نگفته باشم! از چرت و پرت گرفته تا حرف حساب ... بعدشم همون معلم بزرگ رو دیدیم ... البته جلوی اون ساکت شده بودم دیگه!

یه نکته ی جالب! یه جای کتاب هست که علی می گه از حرف اضافه بدم میاد ... بعد یک صفحه تمام جمله ها بدون حرف اضافه نوشته شدن ... آخر صفحه هم یک خط حروف اضافه نوشته شده!  .... وقتی گرم خوندن کتاب باشی، وقتی نوشته های اون یک صفحه ی بدون حرف اضافه رو می خونی، .... خب به نظر من که نویسنده ی کتاب این قسمت رو مرگ ارائه فرمودن! معلم بزرگ می گفت که موقع حروف چینی کتاب، تایپیسته این صفحه رو اصلاح کرده از خودش و بعدم یه یادداشت گذاشته که آقای نویسنده دستور زبان بلد نیستن! ... خیلی محترمانه ! ! !

البته همیشه هستن کسایی که نذارن تو با خودت حال کنی ... کسایی که هی بگن جو گیر شدین باز و دارین لوس بازی در میارین و ... آره اصلا به کسی چه که جوگیر شدم؟ یه کتاب گرفتم دستم، خیلی با نثر و داستانش حال کردم .... اما بیشتر با نثرش ... اصلا من این جور فضاهای قدیمی رو دوست دارم ... اصلا من عشق می کردم وقتی به خیال خودمون داشتیم شخصیت حاج فتاح رو تحلیل می کردیم ... من اصلا همیشه با تحلیل شخصیت حال می کردم ... و همون قدر هم از خودتحلیلی بدم میومده ...

یا اینکه وقتی داشتم می گفتم که فصل آخر هیچ جوری به بقیه ی کتاب نمی اومد و چرت بود حتی به نظر من و جوابهایی که شنیدم ... اِ اِ اِ اِ اِ  پاشین برین بخونینش بیاین با هم بحث کنیم!

...

 

بی خیال ..

یک  ...  روز  ِ  ... گرم  ِ  ... پر  ... از ... نمی دانم  ِ  ... تابستانی  ...

 

 

 

 

چیز خاصی نمی خواستم بگم ... جز اینکه ناخونم شیکسته و آ آ آ آ آ آ ی ی ی ی ی ...

 

آی جوونا ... دخترا ... پسرا ... به این نصیحت من گوش کنین! خوبیتونو می خوام! پا نشین برین کلاس زبانای متفرقه! برین ترجمه همزمان! برین آریان پور! (اینو عاطفه تعریف می کنه مسئولیتش با خودش!) ... نرین اینی که من رفتم! (خدا کنه پایین مایینا اسمشو نگفته باشم!)  ....

من فکر می کنم در عمرم به اندازه ی کافی گرامر و قواعد و این چرت و پرتا خوندم. می خوام حرف زدنم قوی شه. می خوام اصطلاح یاد بگیرم. جمله های کاربردی ... اون ترجمه همزمان بدبخت همین طوری بود دیگه ... اصلا کتابش یه همچین کتابی بود ... حالا اینجا ... چشمتون روز بد نبینه! انگار داری برای کنکور زبان می خونی! احساس می کنی داری ریاضی حل می کنی وقتی مشقاتو می نویسی! یه دونه از بچه ها هم یک کلمه نمی تونن درست حرف بزنن!

نه جان من بذار فیلم گذاشتنشونو تعریف کنم! وسط زنگ تفریح قرار شده فیلم بذارن زنگ بعد! بعدش یهو کلاسی که قبلا بودیم رو عوض کردن! حالا ما هم لابد باید علم غیب داشته باشیم دیگه! گیج و ویج کلاسو پیدا کردیم این هیچی! از وقتی فیلمه شروع شد، معلممون با هیجان تمام داشت نگاه می کرد! بابا پاشو استپ بزن دو تا کلمه توضیح بده آخه! یه چیزی بگو وسطش! احساس کرده بود اکیپی اومدیم سینما! مردم هم که هاج و اج فیلم می دیدن! منم خواب بودم! تازه این رو اونقدر ضایع سانسور کرده بودن که نگو! اره کرده بودن دقیقا! اونجا که بودیم، ساسنورش اینجوری بود که معلممون استپ می زد، میزد جلو! ما هم غش غش می خندیدیم! مسخره بازی بود!

 

آره دیگه! چیز خاصی نمی خواستم بگم! ... آهان اینم خیلی دوست داشتم بگم:

 

هر دردی که انسان را نکشد، او را قوی تر می کند ... (نیچه)

موبایلمو گرفتم دستم که اس ام اس بزنم براش که این کتاب خداس --- من ِ او رو می گم ---  اما دیدم الان که پیش دوستاشه تحویلم نمی گیره خودم  شاکی می شم .  اما آخه همین طوری شم شاکی شدم. از اینکه چقدر یه آدم می تونه منفعل باشه؟ ... خواستم باور کنم چیزی که شنیدم و صدای گریه ای که با همهمه ی خیابون قاطی شد که " مرد ... همین الان خبر دادن ... " و منی که جلوی گریه ی دیگران قفل ِ قفل می شم ... موهامو بستم بالای سرم ... خیلی بالا. از اون مدلا که وقتی سرتو تکون می دی راحت اینور اونور می شن ... جلویی هاشم ریخته بودم رو پیشونیم ... صداش تو گوشم می پیچید، از اون فشنها که تو چشماشون به جای روح، یخ گذاشتن! .... صدای آب از توحیاط می اومد ... پاشدم برم پایین گلا رو آب بدیم ... اما صاف برگشتم سر جام ... لیوان نسکافه رو گرفتم دستم ... جوش ِ جوش بود ... برادرم درست کرده بود. دوست داشتم جوشیشو. همیشه دو تا از اون بسته کوچولوها می ریزه تو یه لیوان. تلخ تر می شه و خوش مزه تر ... ام پی تری اصفهانی رو نمی دونم کی خریده بود. شایدم خودم از پستخونه ی تجریش خریدم. اونجا که سرتو از اون پنجره ی بی قواره می کنی تو و می گی فلان چیزو دارین!؟ بعد اون می گه خودت یه نگاه بنداز ... آره ... نمی دونم کی خریده بود. فقط وقتی گذاشتمش شروع کرد به خوندن "ز آگهیمان جهل ماند و جهل ماند از آگهی" ...  زنگ زد. می خواست بدونه چشه. گفتم این جوریه. گفت نیست. گفتم نشون بده که نیست. صدای همهمه می اومد. اما نه مثل اون همهمه ای که قبل ترش شنیده بودم ... اونی که با گریه و صدای ماشینا مخلوط شده بود ... نه.

خواستم بخوابم. اما تلخی ئه کارشو کرده بود. چشمام حتی زیر بار ِ بسته شدم هم نمی رفتن. صدای مامانم بود انگار. گفت موبایلتو خاموش کن بخواب. نگاش کردم. شب نمیام اونجا. بدم میاد ازشون. رفت بیرون: آدم باید هر جور آدمی رو بتونه دو ساعت تحمل کنه ... موبایلمو گرفتم دستم ... خواستم اس ام اس بزنم براش که این کتاب خداس ... بی خیال شدم ... دوروبرش شلوغ بود ... تحویلم نمی گرفت ... خودم شاکی می شدم ... به خبری که شنیده بودم فکر کردم. مرد. همین الان خبر دادن.نقطه.

شرح روزانه ای نو آر که نو را حلاوتی دگر است/ نقطه/

می خوام شرح روزانه رو راه بندازم دوباره ... اصلا هم مهم نیست که چه کار بی خود و بی مزه ایه. داره نوشتن یادم می ره. حرف زدنم همین طور. با اینکه می دونم هر حرفی بزنم بعدا به نظر خودم مزخرف میاد اما این کارو می کنم چون باعث کمبود جسارت در تمام مراحل زندگی شده. یعنی همه کاریم به نظرم چیپ و مزخرف میاد و در نتیجه کلا آدم مزخرفی ام در نظر خودم .... دیگران دیگه چی فکر می کنن ...

 

طی یک حرکت نمادین، هر چی عکس تا حالا گرفته بودم رو پاک کردم ... من اگه این جوری عشقی پیش برم هیچ وقت عکاس نمی شم. اصلش تقصیر اون آدمی شد که اسمشو می ذارم دوست جون که برداشت عکسارو برد نشون یکی از دوستای حرفه ایش داد و اونم چون حرفه ای بود و منم یک آدم ِزیرِ مبتدی هستم، و علاوه بر اون ظرفیت انتقاد پذیری هم کم داشتم در این موضوع، زدم همه رو پاک کردم ... از دوست داشتنی ترین هاشون هم شروع کردم ... اصلا هم نمی خوام سوسول بازی دربیارم که ای واااای عکسام همه ی زندگیم بودن و از این حرفا ... حقمه. چون هم انتقادپذیر نیستم، هم نباید به حرف هر دوست جونی که گفت بده من عکساتو، گوش بدم ... البته اون آدم حرفه ای تقریبا چیزی که باعث نگرانی بشه نگفت .... اما من که می فهمم //// یه ذره ی یه ذره هم اولش داشت بغضم می گرفت که وااااااااای چی کار کردم! اما در نطفه خفه شد!

 

رفته بودم کتاب "من ِ او " رو بخرم که همون دوست جونه فرمودن که نخر مال منو بگیر بخون که بار معرفتی کتاب بره بالا و یک ساعت تعریف کرد که کیا اینو خوندن و اینا! حالا منم منتظرم بده بهم ... اما انتظاری بس بیهوده است چون امروز می خواست با آژانس بفرسته گفتم نه، گفت پس برو بخر چون معلوم نیست تا کی طول بکشه! ...

راستی اون معلم بزرگی که دیدم یه کسی تومایه های همین نویسنده ی این کتاب بود ... یعنی من که از دور خیال کردم خودشه! اما از نزدیک دیدم نه! بعدشم بحث راجع به همین کتاب شد و منم اومدم مدرک رو کنم که کتابای ایشون در فلان زمان، توقیف شده بعد اجازه ی چاپ پیدا کرده که آقای معلم بزرگ فرمودن همچین چیزی نیست بعد من مدرک معتبر رو کردم و ایشون کلی حال نمودن و البته قانع کردن مارو که منظور از توقیف اینجا توقیف نیست! البته در نهایت ما تسلیم شدیم چون زشت بود اگه نمی شدیم!

 

 

دیروز هم رفتم تعیین سطح کلاس زبان و از یه دوره ی 15 ترمه، ترم 8 قبول شدم. اما اصلا جای معتبری نیست. اسمش سفیره. نسیم می رفت می گفت خوبه. گیر هم داد که فشرده بنویسیم. منم خر شدم نوشتم. حالا هفته ای سه روز. روزی سه ساعت باید بریم. امروز روز اولش بود. اونقدر بد بود همه ش با ترجمه همزمان مقایسه ش می کردم ... اونجا با کلاس تر بود ... همه چیزش بهتر بود. درسته که قاطی بود و قروفرش زیاد می شد! اما می ارزید ... کتابی که می خوندیم هم بهتر بود ... تازه جو کلاساش هم بهتر بود ... اینجا همه شون زنای 8-27 ساله بودن که شوهر و بچه و ..... اوووووه! اما اونجا همه همسن و سال بودیم ... اینجا جو قرمه سبزی داشت! یا مثلا چگونه با همسر خود در تعطیلات خوش می گذرانید! اما اونجا فوقش یه ذره این کلاس گذاشتناشون که دارم می رم خارج و اینا می رفت رو اعصابت که اونم جک شده بود می خندیدیم ... تازه اونجا 6000 پول کتاب متاباش می شد اینجا لا مصب 9000 .... ! از اونجا که اومدم بیرون امروز دلم می خواست برم ترجمه همزمان استادی که کلا هر چی اونجا خوندم معلمم بود رو ببوسم بیام! ... اسمش آقای متین بود! فامیلیش یادم نمیاد! نگاش می کردی می گفتی 25 سالشه اما یه پسر 12 ساله داشت! خر شم برم اونجا هم اسممو بنویسم!؟

 

 

این بود انشای من.

84/9/10

کافه نادری... 

 

 

 

                                      خود سانسوری

                                                            بدون شرح!

 

 

 

 

 ...این یعنی صداقت...اینها یعنی صداقت...

شاد باشید تاهمیشه و ممنون...

 

خیلی چیز خاصی نیست. اینکه مثلا بیای بشینی و یه چیزی هم بذارن جلوت و بخوری و بعد بخوای ببینی چه جوری می شه دوست داشتن رو هجی کرد. اما ترجیح بدی راجع به فلان چیزی که خوندی و جالبه حرف بزنی یا درباره ی چیزایی که تو همین مایه ها می شنوی فکر کنی. بعد دقیقا از چیزی که می ترسی سرت بیاد و فلان معلم بزرگ که تا حالا فقط ازش یه اسم و کلی خصوصیت می دونستی رو ببینی و ....

 

خیلی چیز خاصی نیست ... یعنی اصلا نمی تونه چیز خاصی باشه. اینکه مثلا 5 نفری که اصلا نمی شناسیشون بیان و باهات دست بدن و تحویلت هم بگیرن. و تو هم که اهل کم آرودن نیستی! همه ی بهت هاتو نگه می داری برای بعدا. و خدا خدا کنی که این معلم بزرگ بره ...

 

اصلا چیز خاصی نیست. فقط ما ترجیح می دیم راجع به چیزایی که خوندیم و جالب بودن حرف بزنیم تا بخوایم دوست داشتن رو هجی کنیم.

 

 

آره ... این جوری بهتره.

گرمای هوا اونقدر هست که نه اشتهایی برای غذا خوردن بمونه نه نایی برای ایستادن یا حتی نشستن. باد مستقیم کولر رو هم دوست ندارم. بنابراین می رم بالای صندلی و یه جوری بادها رو هدایت می کنم یه ور دیگه که مستقیم نخورن به من. دراز کشیدم رو تخت. سعی کردم فکرایی که تو سرمه رو فلدر بندی کنم. یاد جلسه ی صبح می افتم و اون فرم لعنتی که باید پر می شد ...

 

بعد از دو سال، وقتی رفتم دانشگاه برای کلاس spss ثبت نام کنم، آقای سایت (!) که خیلی دوست داشتنیه، گفت که فردا ساعت 10 جلسه ی فراسکاتی داریم ... حتما بیا. فراسکاتی یه چیزی تو مایه های اینه که دانشگاه از مرکز آمار و حتی شرکتهای مختلف پروژه بگیره و دانشجو ها براش کار کنن و ساعتی باهاشون حساب کنه. فراسکاتی یه جایی توی ایتالیاس. فکر اولیه ی این کار که اکثرا درباره ی اندازه گیری نیروی انسانی و هزینه و خیلی چیزای دیگه س، اونجا مطرح شده ...

فرداش می شد امروز. احساس مفیدبودن بهم دست داده بود.

نشستم پشت میز کنفرانس. آقای سایت و مدیر گروه و یه دختره اومدن. مدیر گروهمون شروع کرد کار رو شرح دادن. دلهره داشتم. اما لحنش آرامش بخش بود. یه جوری که یعنی شماها می تونین ... حرفاش که تموم شد، به قول خودش مزاح هم کرد! گفت ما چند تا گوش مفت گیر آوردیم و یه بلندگوی درست! (نه که بلندگو ها شون اکثرا خرابه!) ...

فرم ها رو دادن پر کنیم. اسم ... فامیل ... آدرس ... شماره ی تلفن ... سوابق کاری ... مهارتهای درسی و رایانه ای .... علاقمند به همکاری در کدام کمیته ها هستید؟ .... توضیحات ... امضا /

هیچی نداشتم که بنویسم ... هیچی. خیلی از نرم افزار ها رو باهاشون کار کردم. photoshop, front page, corel draw, access اما به هیچ کدوم اونقدر که جزو مهارت هام بنویسم تسلط نداشتم ... spss هم که در حال یادگیری ام .... زبانم هم انقدر قوی نیست که برم متنهای تخصصی آماری رو ترجمه کنم ... تو قسمت توضیحاتش، همه ی اینا رو نوشتم. با همین ادبیات!

فرم رو که داشتم تحویل می دادم پرسید ورودی چندی؟ گفتم 83 ... گفت خوبه ... متنهای تخصصی ما رو یکی دو صفحه که بری جلو کلمه هاش تکراری می شن ... خیلی سخت نیست. لبخند زدم. اسممو نوشت، رفتم.

عاطفه زنگ زده. می گه کجایی. می گم دانشگاه. می گه وااا ! نمره زدن باز!؟ .... تقصیر خودمه. همه احساس می کنن من فقط برای کلاس ها و الانم نمره ها باید برم دانشگاه. کار خاص دیگه ای اونجا ندارم. تقصیر خودمه. دقیقا پیامد حرفا و کارهای خودمه.

نمی دونم انتخاب می شم یا نه ... ایناش مهم نیست ... مهم اینه که من می د ونم که نمی دونم. می تونست این جوری نباشه. مثلا نمی دونستم که نمیدونم ... اما حالا که این جوری نیست ... امیدوارم این حرفام شعار نباشن ... حالا که می دونی هیچی نمی دونی، یه کاری بکن /

 

 

پ.ن:

چندان دخیل مبند
که بخشکانی‌ام
          از شرم ناتوانی خویش
درخت معجزه نیستم
تنها
یکی درختم
نوجی در آبکندی،
و جز این‌ام هنری نیست
که آشیان تو باشم،
                     تخت‌ات و
                               تابوت‌ات.