نمی دونم کی حرفام راجع به این موضوع تموم می شه

سی ثانیه بیشتر نبود که راه افتاده بودم. لاهه زنگ زد گفت که اگه یک ثانیه بیشتر می موندی، می دیدیش. خواستم برگردم. باورت می شه؟ اولش خواستم برگردم. بعدش اما پشیمون شدم. گفتم برگردم که چی بشه؟ که روشو بکنه اونور و بره؟ لاهه گفت تا برسه به ماشینش یه دوری توی کوچه بزن شاید ببینیش. قبول نکردم. این احتمالو دادم که شاید ماشین نداشته باشه. پس یه جوری از دم تاکسیا گذشتم. اما نبود. یاد حرفاش افتادم! هر وقت ازش می پرسیدی فلان روز ماشین داری؟ می گفت من همیشه ماشین دارم مگر اینکه خلافش ثابت شه! همیشه هم داشت! تا حالا بنزینم نزده بود! باباش می رفت براش می زد و تحویل خانوم میداد! از پمپ بنزین بدش می اومد. من فقط لاهه رو تصور کردم با اون شیشه آب گنده که داره می خوره و حواسش نیست و تنه می زنن به هم دیگه و اون سریعتر می ره و لاهه برمیگرده نگاش می کنه و زنگ می زنه به من!

.

من دوستای خوبی دارم. درسته خیلی وقتا احساس تنهایی می کنم. اما همین چند و لاهه. خب دوستن دیگه ... با این حال جای خیلی چیزا رو نمی گیرن. مگه نه اینکه اون فقط به خاطر وجود این دوتا دیگه نخواست منو ببینه؟ این روزا احساس تنهایی مدام میاد سراغم. کلافه م می کنه. همه ی اخلاقای بدم رو به رخم می کشه. مجبورم می کنه خودم خودمو تحقیر کنم. خودم با خودم مثل یه مجرم رفتار کنم. دست آخر اما مهربون می شه. اما احساس تنهایی، حتی اگه مهربونم بشه، بازم احساس تنهاییه ... مثل کلاغ که اگه رو دریاها پرواز کنه بازم کلاغه، نه مرغ دریایی ....

.

چی میگم؟ .. چند و لاهه واقعا خوبن ... اگه نبودن من خیلی بلاها سر خودم میاوردم. اگه حرفای لاهه نبود من خیلی قبل تر ها تو همون حالتای دیوونگی و عصبی خودم مونده بودم و دنیا رو از همون دریچه ی بی منطق و خشک و نامرد و سیاه می دیدم. اگه اون  نبود من الان خیلی چیزا نداشتم ...چیزایی که نیل نداره. و توی تک تک لحظه هاش نبودنشونو حس می کنه ... من خوشحالم از اینکه اونو دارم ...

.

اما این حسه اذیتم می کنه ... که اگه لاهه نبود، اگه چند نبود، اگه ما اینا رو نمی دیدیم، الان عاطفه بود ... همین .....

.

ای کاش عاطفه تو ی فرم انتقالی هیئت علمی، به جای تهران، شریفو زده بود ...... و ای کاش من جای دیگه، یه جور تصادفی دیگه لاهه رو می دیدم .... ای کاش الان عاطفه بود  . . .