یه پست دزدی که مهم نیست که دزدیه چون حرفای منه. به همین سادگی

من می‌ترسم.من از واژه‌ی رابطه می‌ترسم.من از شکل‌گیری روابط واهمه دارم.
من از تنهایی بی‌زارم اما تلاشی هم برای ساختن روابط جدید نمی‌کنم.خنثی شده‌ام.از آدم‌ها می‌ترسم.اعتماد نمی‌کنم به‌شان.از دور تماشای‌شان می‌کنم اما نزدیک نمی‌شوم.همه برایم غریبه‌اند.انگار من از کره‌ای دیگر آمده‌ام.
معادلات زندگی بیست ساله‌ام به هم ریخته است.خودم فرو ریخته‌ام.احساس، عواطف و نیازهایم لطمه خورده‌اند.در اوج خواستن خودم را کنار می‌کشم.
وحشتناک است.من دیگر شماها را نمی‌شناسم :(