عاشورا.......................

دیشب که رسیدیم خونه هراسون دنبال اسم کشته شده ها می گشتم. خیل عظیمی از آدم ها بودن که دلم می خواست از سلامتی شون خبر دار بشم. اسم ها رو جایی پیدا نکردم تا همین صبح. دلم برای اون 5 تا اسم گرفت. می دونی؟ اسم مهم نیست.. عدد مهم نیست، آدمایی که منتظر اون اسما بودن مهمه، آخرین نفری که با گوشی موبایل اون اسما تماس گرفتن مهمه. آخرین لبخندی که روی لب اسما بوده مهمه... دلم حسابی گرفته. اینجا کجاس؟ واقعا اینجا کجاس؟ این آشغالا کین؟؟ از طرفی همه ش امیدوارم جنبش الانا به نتیجه نرسه. بس که آدم مختلف با سلایق مختلف تو این جنبش هست که الان فقط به دلیل هدف مشترکشون همو تحمل می کنن. بس که هنوز به نظرم اون جور که باید پخته نشده که همه بتونن همو تحمل کنن. بس که ما عادت داریم فقط سلیقه ی خودمون بر همه حکم فرما باشه... 

چی دارم می گم؟؟ دیروز مام رفتیم.. چندین بار گاردیا حمله کردن اما ما نمی ترسیدیم. یه جا ما بچه ها موندیم بالای پل عابر و مامان ها موندن پایین. مامانا پشت باجه ی بلیط فروشی قایم شدن. ما روی پل عابر خشکمون زده بود. نسیم می ترسید. یاس داد می زد مرگ بر دیکتاتور می گفت، حسین لال شده بود و پایین رو نگاه می کرد. و من؟ سعی میکردم جلوی دهن یاس رو بگیرم و لبخند هم می زدم. بعد که گاردیا رفتن و ما برگشتیم پایین و رسیدیم به مامانا، مامان یاس تعجبشو از خنده ی من ابراز کرد. و من فقط یادمه گفتم خنده عصبیه. جایی که ما بودیم خیلی اتفاقای بد نیفتاد. در حدی که برگشتیم از میدون امام حسین سمت میدون ژاله و وی نشون می دادیم و عکس می گرفتیم.. اما خبرای بد جاهای دیگه بود.. دیگه وارد شده ایم. با یه نیم نگاه کل جمعیت منطقه ای که هستیمو تخمین می زنیم و به فلانی که مثلا زیر پل حافظه اطلاع می دیم. رفقا از این ور و اون ور شهر تلفن می زدن و می زدیم روی اسپیکر تا همه بشنون اون ورا چه خبره.. 

برگشتنه شمع سبز خریدیم واسه شام غریبان.. دلامون گرفته لامصب هیچ جور هم باز نمی شه... شب حسین ناد علی خوند و ما زار زدیم با دونه دونه ی اون 110 تا یا علیش.. آخر شب با یاس رفتیم از توی ماشین حلوا ها رو بیاریم زیر مهتاب چشممون به ماه بود و دعا کردیم به حق همین شب شام غریبان دیگه هیچ کی کشته نشه. من یکی طاقت تجربه ی این حس که دنبال اسما بگردمو دیگه ندارم... ندارم... ندارم...