آخ آخ اینم بگم که دیگه برم بخوابم که فردا سر نقاشی خواب نباشم. آره جانم هر چی میگذره بیشتر از ازدواج وحشتم می گیره. و اینکه اگه دست بالا ده سال اول رو خودمونو بکشونیم بالا، خداییش ده سال دوم به کجای این شب تیره بیاویزیم قبای ژنده ی خویش راه. من می ترسم از تحمل کمم و عادی شدنهای زود هنگام و غافل گیر کننده و هیچ جوری درست نشونده (به فتح شین و واو). این چه اخلاقیه که من دارم که یه مدت از هر چیزی که می گذره هی سیستم هشدار دهنده م فعال می شه که داره عادی می شه داره همه چی خراب می شه داره زشتیها نمایان می شه. فکر کنم آی ام سیک.