می شینه جلوم: اعتراف کن.
باید اعتراف کنم. باید بگم. همه ی اون چیزایی که نباید کسی می فهمید رو. همه ی اون چیزایی که قرار نبود هیچ وقت گفته بشن رو. باید از صبحای زود بگم. صبحای پارک. باید از روزای امتحان بگم. روزایی که همه چیز مهم بودن جز امتحان. باید از خیابونایی بگم که آجر به آجرشون قدم به قدمشون خاطره ن. باید از کتابایی بگم که خونده شدن و تیکه تیکه شدن. باید از ..... باید اعتراف کنم.
پا میشم: نمی تونم.
باید اعتراف کنه. باید بگه. نباید هیچ چیز نگفته باقی بذاره. باید شهامتشو داشته باشه. باید جربزه شو نشون بده. باید بگه از سکوت های طولانی ای که شکسته نمی شن. باید بگه از التهابا و استرسا و رنگ پریدگیها. باید نشون بده فکرایی که مغزشو می خوره. باید بتونه. باید .... اعتراف کنه.
پا میشه: می تونی.
دستام دارن می لرزن. سردمه. یکی اون پنجره رو ببنده. یکی هم بهم حق بده. نمی تونم. نمی تونم. چرا باید بتونم؟ نمی تونم. کلمه ها ... کلمه ها کمکم نمی کنن. نمی ذارن. نامردی می کنن. چه جوری بگم؟ یه دنیا حرفه. یه دریاس. یه اقیانوسه. اصلا از کجا شروع کنم؟ از کجا ...
می شینم: دست از سرم بردار.
نه ... خودشو لوس نمی کنه. واقعا نمی تونه. اینو من می دونم. خوب هم می دونم. اما باید بتونه. باید جسارتشو نشون بده ... همون طوری که هست.
می شینه: از اولش شروع کن.
انگار بهت بگن یه نگاهو توصیف کن.بعضی وقتا یه عمر زندگی رو می شه تو دو تا جمله تعریف کرد. اما بعضی وقتا یه نگاه یک ثانیه ای رو می شه دو سال توصیف کرد. تو که نمی فهمی. تو که نمی دونی. تو که نیومدی. تو که ندیدی.
سرمو می ذارم روی میز: من خوابم میاد.
آره من نیومدم. من ندیدم. من نمی دونم. اما اشتباه نکن ... خوب می فهمم.
.
.
.
ماشین زمان که اختراع بشه می شه رفت روز ازل ....همونجا که پرتو حسن یه بابایی به تجلی دم زد....جربزه رو تو هیچ جمعه بازاری نمی فروشن می گن ... روز ازل توزیعش می کنند (خواهند کرد)
یه دوست خیلی خوبم تو یکی از کتابهاش یه جمله ی قشنگ از یکی که نمی شناختمش نوشته بود:
عشق بورزیم،به دور از دلهره ی فردای بی عزیز. باشد که فردا،حسرت دیروز با عزیز بی عشق را نخوریم.
مرتضی رمانی
می دونی شاید به نوشته ی تو ربطی نداشته باشه ولی به نظر من نباید ترسیذ بگو هر چی از دست بره بهتره از اینه که داشته باشی ولی واقعی نباشه.